به نقل از «آنا»

تأثیر نمرات مدرسه بر میزان حمایت والدین از فرزندان

تاریخ انتشار: ۲۹ اسفند ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۹۸۰۶۰۴

به گزارش گروه پژوهش و دانش خبرگزاری علم و فناوری آنا، اخیراً موسسه تحقیقات جمعیتی ماکس پلانک (Max Planck Institute for Demographic Research) رفتار حمایتی والدین را در رابطه با نمرات مدرسه کودکان مورد بررسی قرار داده است. این مطالعه نشان می‌دهد که خانواده‌های کم‌درآمد از فرزندان خود بدون در نظر گرفتن نمرات به طور یکسان حمایت می‌کنند، در حالی که والدین گروه‌های درآمد بالاتر تمایل بیشتری به حمایت از کودکان با نمرات پایین‌تر دارند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

همچنین در این پژوهش این پرسش مطرح شده که آیا این الگوها به تحرک اجتماعی طبقات پایین کمک می‌کنند. مسئله اینجاست که والدین کودکانی که از طبقات اجتماعی پایین‌تر هستند، نسبت به والدین کودکان کم‌دستاورد از طبقات اجتماعی بالاتر، منابع و استراتژی‌های مشابهی در اختیار ندارند.

اینکه یک کودک نمرات خوب یا ضعیف بگیرد ممکن است بر میزان حمایت والدین از فرزندان تأثیر بگذارد. بسیاری از تحقیقات تا به امروز فرض کرده‌اند که والدین با وضعیت اجتماعی-اقتصادی بهتر احتمال بیشتری دارد که از کودکی با نمرات ضعیف‌تر نسبت به کودک با نمرات خوب حمایت کنند.

از سوی دیگر، در خانواده‌های با سطح درآمد پایین، فرض بر این است که تنها کودکانی با بهترین شانس موفقیت تحصیلی حمایت می‌شوند. با این حال، مطالعۀ اخیر موسسه تحقیقات جمعیتی ماکس پلانک، حداقل در میزان حمایت خانواده‌هایی با درآمد پایین‌، از این نظریه پشتیبانی نمی‌کند.

فیلیپ دیرکر (Philipp Dierker)، دانشجوی دکتری دانشگاه هلسینکی، همراه با نویسنده همکارش مارتین دیوالد (Martin Diewald) از دانشگاه بیله‌فلد، از داده‌های مطالعۀ توئین‌لایف (TwinLife) آلمان برای بررسی شیوۀ رفتار والدین نسبت به فرزندانشان به عنوان تابعی از عملکرد تحصیلی استفاده کردند.

دیرکر توضیح می‌دهد: «برخلاف تحقیقات قبلی، ما بر روی توانایی‌های شناختی کودکان تمرکز نکردیم، بلکه به نحوه حمایت والدین از فرزندان خود بسته به عملکرد تحصیلی آنها با ارزیابی واکنش‌های والدین به نمرات مدرسه فرزندانشان نگاه کردیم.»

* جفت‌های دوقلو در جایگاه مجموعه داده

داده‌های سه نظرسنجی اول مطالعه توئین‌لایف در این تحقیق استفاده شد. نتایج همگروهی‌های متولد شده در سال های 2003 و 2004 برای دوقلوهای همجنس و غیرهمجنس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در زمان اولین نظرسنجی، کودکان به طور متوسط 11 سال سن داشتند. در مصاحبه سوم، آنها به طور متوسط 13 سال سن داشتند.

دیرکر می‌گوید: «بسیار ارزشمند است که از کودکان مستقیماً در مورد نوع حمایتی که از والدین خود دریافت می‌کنند سوال شده است. به این ترتیب، می توانیم این احتمال را رد کنیم که والدین در حمایت خود از فرزندانشان اغراق می‌کنند تا والدینی بی‌توجه به نظر نرسند.» یکی از سوالات مشخص از دانش‌آموزان این بود که چگونه والدینشان در زمینه‌های زیر از آنها حمایت می‌کنند:

در انجام تکالیف و ارتباط با مدرسه تشویق و انتظارات تشویق رشد شناختی (مثلاً با خواندن کتاب یا تصنیف موسیقی با یکدیگر)

در طول این سه نظرسنجی؛ محققان چگونگی تغییر این سه شکل حمایت را در رابطه با عملکرد مدرسه ارزیابی کردند. «مطالعۀ جفت‌های دوقلو برخی محدودیت‌های بالقوه دارد. برای مثال، ممکن است تفاوت‌های سیستماتیک در نحوه تعامل والدین دوقلوها و والدین غیرقلوها با فرزندانشان وجود داشته باشد».

دیرکر توضیح می‌دهد: «اما تحقیقات قبلی نشان نداده است که خانواده دوقلوها با خواهر و برادرها متفاوت رفتار می‌کنند، بنابراین ما معتقدیم که نتایج ما فراتر از خانواده‌های دوقلو قابل تعمیم است.»

* حمایت مساوی یکی از گروه‌های والدین از هر دو فرزند

یکی از پژوهشگران می‌گوید: «ما از یافته‌های خود به این نتیجه رسیدیم که والدین در خانواده‌هایی با وضعیت اجتماعی-اقتصادی پایین‌تر هیچ تفاوتی در حمایت از فرزندان خود قائل نمی‌شوند. مطالعۀ ما این فرض را رد می‌کند که خانواده‌هایی با موقعیت اجتماعی پایین‌تر تنها از کودکانی حمایت می‌کنند که بهترین شانس را دارند.»

با این حال، تحقیقات نشان می‌دهد که در خانواده‌هایی با وضعیت اجتماعی-اقتصادی بالاتر، والدین در واقع حمایت بیشتری از کودک با نمرات ضعیف‌تر ارائه می‌کنند. این ممکن است به دلیل ترس از سقوط اجتماعی باشد که انگیزۀ قوی‌تری در خانواده‌هایی با موقعیت اجتماعی بالاتر ایجاد می‌کند.

«در اینجا ما شاهد کمک بیشتر در انجام تکالیف و ارتباط با مدرسه، و انتظارات و تشویق بیشتر هستیم. ما تصور می‌کنیم که والدین با تحصیلات عالی نیز سعی می‌کنند از طریق اشکال حمایتی که مستقیماً هدفشان ارتقاء مهارت‌های شناختی نیست، فرزند احتمالاً کم‌استعدادتر خود را تشویق کنند.»

این مطالعه نمی‌تواند بدون بررسی‌های بیشتر نشان دهد که آیا این حمایت‌ها مؤثر هستند یا نه.

* تأثیر بر تحرک اجتماعی

این مطالعه بخش مهمی از مطالعات تحرک اجتماعی است. به گفتۀ دیرکر «کودکان بااستعداد از طبقات اجتماعی پایین‌تر نسبت به کودکان طبقات بالاتر اجتماعی از منابع، شبکه‌ها و حمایت‌های یکسانی که توسط والدین فراهم می‌شود، برخوردار نیستند. اما این سوال همچنان باقی است که تفاوت‌ در میزان و شکل حمایت والدین تا چه سهمی در کاهش تحرک اجتماعی در نسل‌های آتی دارد.»

انتهای پیام/

منبع: آنا

کلیدواژه: حمایت مدرسه کودکان دوقلو پژوهش خانواده هایی حمایت والدین تحرک اجتماعی پایین تر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۹۸۰۶۰۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

همدلی با کودکان، مهارتی که خانواده‌ها با آن غریبه‌اند

ایسنا/خراسان رضوی یک کارشناس ارشد روانشناسی بالینی گفت: اگرچه فراگیری همدلی با کودکان مهارتی بسیار مهم و ضروری است، اما بسیاری از خانواده‌ها با آن غریبه‌اند و آگاهی از آن ندارند.

سمیه سلیمانی در گفت و گو با ایسنا، مهارت‌های زندگی را لازمه بهزیستی دانست و افزود: فراگیری آشنایی با مهارتی تحت عنوان «همدلی» یا به عبارتی درک احساس دیگران ضروری است.

وی با بیان اینکه روانشناسان از سال ۱۹۵۷ تلاش داشتند تا دریابند منشاء همدلی کجاست و چگونه می‌توان فرزندان همدل‌تری تربیت کرد، اظهار کرد: بر اساس مطالعات و تحقیقات انجام شده مشخص شد در کنار عواملی چون نظم و انضباط، گرمی و عشق در رابطه، صبوری، تأیید و تشویق و تنبیه به موقع والدین، بهترین پیش‌بینی کننده همدلی در مردان و زنان ۳۰ ‌ساله رابطه‌ای بود که آن‌ها در ۵ سالگی با والدین خود داشتند.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی بیان کرد: در این تحقیقات مشخص شد هرچه رابطه والدین و فرزندان در سنین دبستان خوب و صمیمی‌تر باشد، کودکان، همدلی (توانایی درک احساسات و عواطف دیگران و دیدن دنیا از زاویه دید آن‌ها) را بهتر یاد می‌گیرند و بزرگسالان همدل‌تری می‌شوند و هرچه رابطه والد و فرزندان در این سنین رو به سردی و فاصله و «ول کن بابا» و حوصله‌اش را ندارم پیش رود در بزرگسالی احتمال اینکه کودک به سمت خودمحوری، خودکامگی، بی‌توجهی به حال و احوال و خواسته‌های دیگران پیش رود، بیشتر است.

وی در پاسخ به اینکه چطور می‌توان مهارت همدلی خود را ارتقاء داد؟ گفت: همان‌طور که گفته شد این یک مهارت مهم برای ایجاد رابطه قوی و ارتباط مؤثر است.

سلیمانی با بیان اینکه برای فراگیری و بهبود مهارت همدلی چند راه وجود دارد که می‌توان آنها را به کار گرفت، اذعان کرد: تمرین گوش دادن فعال، خود را جای آن‌ها گذاشتن، توجه کردن به نشانه‌های غیرکلامی، تمرین کردن ذهن آگاهی، خواندن داستان و به دنبال بازخورد بودن بخشی از این راه‌ها برای بهبود مهارت همدلی است.

وی با تأکید بر اینکه باید گوش دادن فعال را تمرین کرد، افزود: وقتی فرزندتان با شما صحبت می‌کند بدون وقفه با تلاش برای ارائه راه‌حل به آنچه می‌گوید تمرکز کنید. با برقراری تماس چشمی، تکان دادن سر و پرسیدن سؤالات «شفاف» نشان دهید به او گوش می‌دهید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی همچنین از والدین خواست خود را جای فرزندشان بگذارند و سعی کنند مسائل را از دید طرف مقابل ببینید، مثلاً تصور کنید اگر در موفقیت‌های آن‌ها بودید چه احساسی داشتید یا سؤالاتی بپرسید تا درباره تجارب آن‌ها بیشتر بدانید.

وی با بیان اینکه باید به نشانه‌های غیرکلامی توجه کرد، تصریح کرد: مردم اغلب احساسات خود را از طریق زبان بدن، لحن صدا و حالات چهره خود بیان می‌کنند باید به این نشان‌ها توجه کرد تا درک بهتری از احساس طرف مقابل داشته باشید.

سلیمانی همچنین تمرین کردن ذهن آگاه را ضروری دانست و افزود: ذهن می‌تواند به شما کمک کند تا آگاهی بیشتری ‌نسبت به افکار و احساسات خود ایجاد کنید که به نوبه خود می‌تواند به درک بهتر و همدلی با دیگران کمک کند.

وی در خصوص خواندن داستان گفت: این کار می‌تواند به شما کمک کند تا مهارت‌های همدلی خود را توسعه دهید، زیرا به شما امکان می‌دهد جهان را از دیدگاه‌های مختلف ببینید و احساسات و انگیزه‌های شخصیت داستانی را درک کنید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی با تأکید بر اینکه والدین باید به دنبال بازخورد باشند، اظهار کرد: باید از دوستان و اعضای خانواده در مورد مهارت‌های همدلی خود بازخورد بخواهید. آن‌ها ممکن است بتوانند پیشنهاداتی در مورد چگونگی بهبود شما ارائه دهند.

وی خاطرنشان کرد: همدلی مهارتی است که با تمرین و تلاش می‌توان آن را توسعه داد. با تمرکز بر درک و ارتباط با دیگران، می‌توان مهارت‌های همدلی خود را بهبود ببخشید و روابط قوی‌تری ایجاد کنید.

کارشناس ارشد روانشناسی بالینی در پایان گفت: اگرچه فراگیری همدلی با کودکان مهارتی بسیار مهم و ضروری است اما بسیاری از خانواده‌ها با آن غریبه‌اند و آگاهی از آن ندارند.

انتهای پیام